Koszty produktów i koszty okresów

Jedna z naczelnych zasad rachunkowości - współmierności kosztów do przychodów - nakazuje, aby „koszty szły za przychodami”. Powstaje pytanie: czy wszystkie koszty powinny iść za przychodami? Jeżeli nie, to które?

W związku z tym problemem narodziła się idea podziału kosztów na koszty produktów i koszty okresów.

Pierwsza grupa dotyczy tych kosztów, które można przypisać do konkretnych przychodów (np. koszt zakupu towaru, koszt wytworzenia produktu). Ustawa o rachunkowości stawia jednak warunek, że takie przypisanie musi być uzasadnione. O ile w przypadku kosztów bezpośrednich nie ma problemu, to koszty pośrednie nastręczają już więcej trudności. Koszty produktów są aktywowane. Oznacza to, że jeżeli nie dojdzie do sprzedaży, to pozostaną one w aktywach jednostki zwiększając stany magazynowe.

Druga grupa dotyczy kosztów, których nie da się przypisać do konkretnych produktów (np. wynagrodzenia zarządu, amortyzacja sprzętu biurowego). Istnieje zatem pytanie: jak je pokazywać w sprawozdaniu finansowym? Ustawa mówi, że w takich przypadkach należy koszty pokazać w okresie, w którym wystąpiły. Koszty okresu nie są aktywowane.

Nowe światło na kwestię podziału kosztów na koszty okresów i koszty produktów rzuca metoda ABC (Activity Based Costing). Wychodzi ona naprzeciw wymogom ustawy o rachunkowości oferując sposoby rozliczania kosztów pośrednich (np. koszty obsługi maszyn, robocizna). Możliwości metody ABC sięgają znacznie dalej.

Źródło: www.archman.pl